Ο Χριστιανός της πίστεως και της αγάπης, σε τούτο τον κόσμο της ματαιότητας, της αμαρτίας και του θανάτου, ζη με την προσδοκία της αναστάσεως και όχι του θανάτου. Για τον Χριστιανό ο πρόσκαιρος σταυρός που σηκώνει μέσα του κλείνει πάντοτε τη δόξα της αναστάσεως.
(Προς οικοδομήν της χρείας, σ. 14)

Χρειάζεται να έχει βαθιά πίστη στον Θεό και γνώση του ανθρώπου ο σπορέας. Χρειάζεται να ξέρει σύγχρονα μέσα για να σπείρει και να καλλιεργήσει το χωράφι του και πάνω από όλα χρειάζεται να αφήνεται στα χέρια του Θεού για την καρποφορία. Γιατί, όταν σπέρνεται η ζωή, θα δώσει ζωή και ο λόγος του Θεού είναι η ελπίδα ζωής για τούτη την πρόσκαιρη βιοτή.

(Πώς θα πιστέψουν αν δεν ακούσουν, σ. 66)

Ἐχουν μεγάλη ευθύνη όσοι πιστεύουν στο Ιησού να αναλαμβάνουν τη μαρτυρία…να καλούν τους γύρω τους να δουν…να πεισθούν ότι το Άγιο Πνεύμα μεταμορφώνει τους ανθρώπους…η μαρτυρία του Χριστού πρέπει να έχει σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος.

(Σταυροαναστάσιμα μηνύματα, σ. 64)

Έκτοτε το ίδιο ιεραποστολικό χρέος έχουμε όλοι εμείς οι Χριστιανοί. Να μελετούμε το ιερό ευαγγέλιο και να εμπνεόμαστε από το Πνεύμα το Άγιο στην εφαρμογή του. Εφαρμογή του ευαγγελίου σημαίνει ότι η στάση μας μέσα στη ζωή και η συμπεριφορά μας απέναντι στους ανθρώπους και τη φύση προσδιορίζεται από τη ζωντανή παρουσία
του Θεανθρώπου Ιησού.

Όμως, για να καρποφορήσει αυτό το έργο και να οδηγηθούμε και εμείς και οι άλλοι στη μετάνοια, απαραίτητη είναι η προσευχή.

Χρειάζεται προσευχή, για να μιλήσει ο Θεός στις δικές μας καρδιές και στην ψυχή των ανθρώπων. Δίχως αυτή την επίσκεψη, είναι αδύνατο να ανοίξουν τα μάτια στον καινούργιο κόσμο της σωτηρίας, της πίστης και της αγάπης.

(Σταυροαναστάσιμα μηνύματα, σ. 92)